Wieczfniański kościół parafialny wzbogacił się o nowe tynki i wejściowe drzwi z witrażem. Stare kościelne wrota nadgryzł ząb czasu, a konkretnie swoje zrobiły korniki. Parafia na remont otrzymała zewnętrzne wsparcie.
Śnieg nie wedrze się już do środka kościoła parafii pw św. Stanisława BM w Wieczfni Kościelnej. A to dzięki nowym drzwiom. Odnowiono również wnętrze świątyni. Dlaczego kościół wymagał remontu? Przed laty panowała moda na malowanie lamperii farbą olejną. Ściany łatwo można było utrzymać w czystości. Niestety z upływem lat okazało się, że wykonane farbą olejną lamperie nie sprawdziły się, a metoda przynosi więcej szkody niż pożytku. Na ścianach zadomowiła się wilgoć, wdał się grzyb.
Prace w kościele wpisanym do rejestru zabytków odbyły się pod kontrolą konserwatora. Zgodnie z zaleceniami fachowców działania zaradcze rozłożono na lata. - Trzeba było skuć tynki, które następnie schły przez dwa sezony. W międzyczasie rzeczoznawcy określali poziom zawilgocenia. Prace rozpoczęto, kiedy wynik pomiaru był odpowiedni – informuje ks. proboszcz Sławomir Krasiński, sprawujący funkcję od 2010 r. Położono zalecane przez konserwatora innowacyjne tynki wapniowe, zapobiegające wilgoci.
W świątyni wymieniono też drzwi wejściowe, nadgryzione zębem czasu. Starych wrót nie udało się uratować. Nowe kościelne drzwi wzbogacono o witraż przedstawiający patronkę kościoła Matkę Bożą Różańcową, św. Stanisława (patrona parafii) oraz papieża św. Jana Pawła II. Dzięki inwestycjom w kościele ma być cieplej i bezpieczniej oraz piękniej.
Do wykonania nowych tynków i okładzin architektonicznych (jak nazwano zadanie) dołożyła się gmina Wieczfnia Kościelna. Samorząd przekazał 10 tys. zł. Pozostałe 22 tysiące złotych zgromadziła parafia.
Wieczfniańska parafia ma bogatą tradycję, którą warto zachować. Powstała w drugiej połowie XIV wieku. Jednak pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1448 r. Natomiast wieś Wieczfnia wzmiankowana była już w 1349 r. jako gniazdo rodziny Wieczfińskich herbu Prus.
Trzeba przyznać, że Wieczfnia nie miała szczęścia do kościołów. Przez lata stawiano kolejne świątynie, które m.in. popadały w ruinę. Źródła historyczne z 1781 r. podają, że pierwsze kościoły postawiono „staraniem kolatorów i dziedziców wieczfińskich”. Pierwszy z nich uległ zniszczeniu, drugi spalili Szwedzi, trzeci wybudowano staraniem parafian i ówczesnych proboszczów Wojciecha Miecznikowskiego i Mikołaja Sakiewicza (w 1754 r. dokończył budowę).
Jak czytamy na stronie parafii, „czwarty niewielki, jednonawowy kościół, w połowie XIX wieku wybudował ks. Tomasz Krempski. Konsekrował go bp Wincenty Popiel w 1866 r. Jednak jego stan pozostawiał wiele do życzenia i dlatego ks. proboszcz Remigiusz Jankowski przystąpił w 1898 r. do budowy nowego, trójnawowego kościoła w stylu późnoromańskim. Konsekrował go 3 maja 1905 r. bp Apolinary Wnukowski. W 1902 r. ks. R. Jankowski wybudował wygodną i obszerną plebanię. Zniszczenia spowodowane ostatnią wojną usuwał ks. Franciszek Gajewski, sprawiając 16-głosowe organy i malując wnętrze. W ołtarzu głównym na uwagę zasługuje rzeźba przedstawiająca Ostatnią Wieczerzę.”
Iwona Łazowa
