Pan Leonard z Łęgu sprawuje funkcję sołtysa od 31 lat. Najdłużej w całej gminie Wieczfnia Kościelna. Do zadań sołtysa był przyzwyczajony od małego, od czasu, gdy zadanie powierzono jego ojcu. – W naszym domu funkcja jest sprawowana od pół wieku – wyznaje sołtys z Łęgu.
Łęg to mała miejscowość w gminie Wieczfnia Kościelna licząca około 50 osób. Pod koniec lat 60- mieszkańców było dwa razy więcej. 61- letni Leonard Jędrzejewski spędził w Łęgu całe życie. Tu z żoną Wandą wychowali 4 córki. Małżonkowie pracują w gospodarstwie rolnym, prowadzą też pozarolniczą działalność.
Najpierw wybrano
ojca potem syna
W 1986 roku wieś wybrała na sołtysa pana Leonarda i tak powierzano mu zadanie na kolejne kadencje. Sołtysowanie to dla niego rodzinna tradycja. - Sołtys w tym domu jest od 1963 lub 1965 roku, gdyż poprzednio sołtysem był mój ojciec. Na pewno w naszej gminie, a być może i w powiecie, nie ma takiego domu, w którym od pół wieku był sołtys - uważa. Wcześniej dwie kadencje był podsołtysem. - Razem obie funkcje sprawuję od około 40 lat - mówi. Pomagał ojcu, kiedy ten pod koniec lat 80. poważnie zachorował. Potem mieszkańcy wybrali go oficjalnie i ten wybór potwierdzają na kolejne kadencje. - W przeciągu lat kraj przeszedł transformację ustrojową, a ja ciągle trwam – żartuje sołtys z Łęgu. Jak przez lata zmieniła się rola sołtysa? – Kiedyś było więcej obowiązków i odpowiedzialności. Wydawało się na przykład świadectwa pochodzenia zwierząt. Rolnik wywożący zwierzę ze wsi musiał mieć dokument wydany przez sołtysa. Za komuny, jako podsołtys rozwoziłem kartki. Sołtys miał też obowiązek zbierać składki na narodowy fundusz odbudowy szkół. Dziś za udział w sesjach sołtysi otrzymują diety. Kiedyś dostawali bilet na 24 przejazdy autobusem po terenie gminy. W razie klęsk żywiołowych sołtys udawał się z ubezpieczycielem na miejsce i swoim podpisem uwierzytelniał przebieg zdarzenia – wspomina pan Leonard. Także i teraz w razie klęski mieszkańcy zwracają się do sołtysa. – Pamiętam, jak kilka lat temu wichura zmiotła dachy z kilku domów. W pierwszej kolejności ludzie zwracali się do mnie. Robiłem co mogłem. Kierowałem służby w odpowiednie miejsca – wspomina pan Leonard. Dawni sołtysi, podobnie jak teraz, zbierali podatki i byli reprezentantami wsi. - Są bezpośrednim ogniwem łączącym mieszkańców z władzami – uważa sołtys Łęgu.
ojca potem syna
W 1986 roku wieś wybrała na sołtysa pana Leonarda i tak powierzano mu zadanie na kolejne kadencje. Sołtysowanie to dla niego rodzinna tradycja. - Sołtys w tym domu jest od 1963 lub 1965 roku, gdyż poprzednio sołtysem był mój ojciec. Na pewno w naszej gminie, a być może i w powiecie, nie ma takiego domu, w którym od pół wieku był sołtys - uważa. Wcześniej dwie kadencje był podsołtysem. - Razem obie funkcje sprawuję od około 40 lat - mówi. Pomagał ojcu, kiedy ten pod koniec lat 80. poważnie zachorował. Potem mieszkańcy wybrali go oficjalnie i ten wybór potwierdzają na kolejne kadencje. - W przeciągu lat kraj przeszedł transformację ustrojową, a ja ciągle trwam – żartuje sołtys z Łęgu. Jak przez lata zmieniła się rola sołtysa? – Kiedyś było więcej obowiązków i odpowiedzialności. Wydawało się na przykład świadectwa pochodzenia zwierząt. Rolnik wywożący zwierzę ze wsi musiał mieć dokument wydany przez sołtysa. Za komuny, jako podsołtys rozwoziłem kartki. Sołtys miał też obowiązek zbierać składki na narodowy fundusz odbudowy szkół. Dziś za udział w sesjach sołtysi otrzymują diety. Kiedyś dostawali bilet na 24 przejazdy autobusem po terenie gminy. W razie klęsk żywiołowych sołtys udawał się z ubezpieczycielem na miejsce i swoim podpisem uwierzytelniał przebieg zdarzenia – wspomina pan Leonard. Także i teraz w razie klęski mieszkańcy zwracają się do sołtysa. – Pamiętam, jak kilka lat temu wichura zmiotła dachy z kilku domów. W pierwszej kolejności ludzie zwracali się do mnie. Robiłem co mogłem. Kierowałem służby w odpowiednie miejsca – wspomina pan Leonard. Dawni sołtysi, podobnie jak teraz, zbierali podatki i byli reprezentantami wsi. - Są bezpośrednim ogniwem łączącym mieszkańców z władzami – uważa sołtys Łęgu.
Oby nie zarosły
ścieżki do sąsiadów
Pan Leonard podkreśla, że wykonuje zadania z przyjemnością i szuka kolejnych wyzwań. Szansą dla rozwoju wsi jest fundusz sołecki. Za te pieniądze zadbano o drogi dojazdowe do pól. Teraz przyszedł czas na budowę altany, która byłaby miejscem spotkań mieszkańców i zebrań wiejskich. W zamierzeniach jest uczynienie z niej obiektu całorocznego. Tak, aby mieszańcy mogli się spotykać również po sezonie letnim. - Staram się integrować naszych mieszkańców – mówi sołtys. W tym celu organizuje wycieczki. Za pieniądze, które wieś otrzymała od gminy za zaangażowanie się w organizację dożynek. - W Łęgu przygotowujemy wieniec dożynkowy i stoisko, odwiedza nas mnóstwo gości – opowiada pan Leonard. - Jak obejmowałem obowiązki sołtysa, to od strony południowej najdalsze gospodarstwo z Łęgu znajdowało się pod Chmielewem, a od strony zachodniej pod Turowem. Zdarzało się, że jeden gospodarz od drugiego mieszkał w odległości około 3 kilometrów – mówi sołtys. Pomimo odległości stara się odwiedzać sąsiadów nie tylko w „interesach”. – Staram się utrzymywać kontakt ze wszystkimi. Zaglądam też do oddalonych gospodarstw. Nie tylko z jakąś konkretną sprawą, ale żeby porozmawiać. Tu przytoczę słowa księdza Twardowskiego, że „zarosły już ścieżki do sąsiadów”. Staram się to zmieniać – podsumowuje sołtys z Łęgu.
ścieżki do sąsiadów
Pan Leonard podkreśla, że wykonuje zadania z przyjemnością i szuka kolejnych wyzwań. Szansą dla rozwoju wsi jest fundusz sołecki. Za te pieniądze zadbano o drogi dojazdowe do pól. Teraz przyszedł czas na budowę altany, która byłaby miejscem spotkań mieszkańców i zebrań wiejskich. W zamierzeniach jest uczynienie z niej obiektu całorocznego. Tak, aby mieszańcy mogli się spotykać również po sezonie letnim. - Staram się integrować naszych mieszkańców – mówi sołtys. W tym celu organizuje wycieczki. Za pieniądze, które wieś otrzymała od gminy za zaangażowanie się w organizację dożynek. - W Łęgu przygotowujemy wieniec dożynkowy i stoisko, odwiedza nas mnóstwo gości – opowiada pan Leonard. - Jak obejmowałem obowiązki sołtysa, to od strony południowej najdalsze gospodarstwo z Łęgu znajdowało się pod Chmielewem, a od strony zachodniej pod Turowem. Zdarzało się, że jeden gospodarz od drugiego mieszkał w odległości około 3 kilometrów – mówi sołtys. Pomimo odległości stara się odwiedzać sąsiadów nie tylko w „interesach”. – Staram się utrzymywać kontakt ze wszystkimi. Zaglądam też do oddalonych gospodarstw. Nie tylko z jakąś konkretną sprawą, ale żeby porozmawiać. Tu przytoczę słowa księdza Twardowskiego, że „zarosły już ścieżki do sąsiadów”. Staram się to zmieniać – podsumowuje sołtys z Łęgu.
Iwona Łazowa
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez